De stoute schoen

Niet alleen de inhoud is zeer herkenbaar maar ook de verpakking is op mijn maat gesneden koekje van eigen deeg. Zo gebekt en geschreven als een nieuwe doublure ghostwriter in aantocht. Er is nog hoop!
De Belgische topdiplomaat Andy Detaille trok met zijn kinderen naar de wedstrijd België - Oostenrijk en zag dat het niet goed was gesteld met ons koninkrijk. (via)

In wat nu een duister verleden lijkt, had ik het vermetele plan gesmeed om mijn 2 kinderen en 2 vriendjes mee te nemen naar een wedstrijd van de Rode Duivels, ingegeven door het enthousiasme rond de ploeg van Domenico Tedesco – wel gepast dat iemand die Tedesco heet naar Duitsland immigreerde – en het vertrek van serial loser Martinez die nu ongetwijfeld Ronaldo tot op zijn 45e zal opstellen: “Sui!!!”.

Ik moet toegeven dat het zoeken en betalen van de tickets minder omslachtig bleek dan ik gevreesd had na mijn ervaring van enkele jaren geleden toen men eiste dat je lid werd van één of andere supportersclub wiens lokale afdeling de telefoon opnam van 10u45 tot 11u15 op een oneven vrijdag. Beetje vreemd dat er maar 2 categorieën tickets beschikbaar waren, verdacht goedkoop – 25 euro – en schier onbetaalbaar, maar kom, dat kon de pret niet drukken.

De never real time app 

Toen de dag aanbrak waarop we van Sint-Truiden naar Brussel moesten raken voor die match had ik natuurlijk al lang spijt van mijn beslissing, en even natuurlijk haakte mijn vrouw af op het laatste moment, maar het enthousiasme van het jonge volkje was niet te stuiten dus diende ik een keuze te maken uit de geboden transportmogelijkheden, opgesomd in de app van de “Royal Belgian Football Association”. De eerste mogelijkheid leek het meest eenvoudig: trein + metro. Mijn pendelervaringen met de NMS indachtig, checkte ik toch even de never real time app van de NMBS en ja hoor: men werkte aan het spoor en tussen Landen en Leuven werd er een bus ingelegd waardoor de reistijd tussen Landen en Brussel steeg van 50 minuten naar 2 uur. Neen dank je.

 
Verlaten perronkinderen 

De tweede optie bestond er in naar Brussel te rijden, te parkeren in de omgeving van de Béliardstraat en de metro te nemen tot aan Station Heizel of Station Boudewijnstadion als je zoals wij op Tribune 4 moest zijn. Een maat van mij die ook kwam met de kinderen, lichtte deze optie toe. Zelf zag ik voor mijn geestesoog afschuwelijke beelden van drummende supporters, dichtslaande metrodeuren en verlaten perronkinderen voorbijtrekken en liet ook deze kelk aan mij voorbijgaan. Ondanks het feit dat de metro een tijdje stil lag op weg naar het station waardoor hij maar net de aftrap haalde en ondanks de laconieke aankondiging van de stadionomroeper in de 85e minuut dat het Station Boudewijn – zo geprezen in de RBFA-app voor onze tribune – sloot, bleek deze transportwijze achteraf de beste keuze.

Door de RBFA gepimpte parking C 

De derde optie leek nog éénvoudiger dan de eerste; gewoon naar het stadion rijden. De RBA-app vertelde ons dat daar 9.000 parkeerplaatsen voorhanden waren en als je je ticket op voorhand kocht, zou het allemaal nog sneller gaan. Aangezien ik op deze manier het kleine volkje het best in het oog kon houden, opteerde ik hiervoor en weg waren we! Om 18u. Na wat vertragingen gekoppeld aan wat Waze-omzwervingen konden we onze auto stallen op de door de RBFA gepimpte parking C en namen we de benenwagen richting stadion. De RBFA had ons ook verteld dat het een “cashless event” betrof wat ik helemaal ok vond aangezien ik tegenwoordig alleen met mijn bank- en kredietkaarten rondloop. Wat ze er niet bij vertelden is dat het inhield dat je een debetkaart van hen moest aanschaffen waarop je dan natuurlijk meer geld zet dan je nodig hebt om dat je niet 1,5 euro te kort wil komen voor die laatste hamburger voor het lief van je zoon. Zo een kaart die je daarna in de lade legt, voor de volgende match.

 
Never the twain shall meet 

Beetje irritatie maar ok, verder richting stadion aangezien de food stands aan de parking te druk bezet waren. Hallelejua, recht tegenover de toegang tot Tribune 4 was er een hamburgertent waar niet te veel volk stond en er was nog meer dan een half uur tot de aftrap dus met een brede glimlach bestelde ik 5 hamburgers. De glimlach vertrok tot een grijns toen het onvermijdelijke nieuws kwam dat ik met de kaart van de RBFA bij hen niet kon betalen. De RBFA was echter helemaal vastberaden 'to wipe that smile off my face' want toen we begonnen aan te schuiven bleek al gauw dat Boudewijnstadion en technologie 2 heel verschillende werelden zijn en 'never the twain shall meet'. Zoals vele supporters hield ik mijn 5 tickets beschikbaar op de app van de RBFA. I.p.v. een rist automatische toegangspoorten bestond “entrance Charlotte 2” voor de mensen zonder print-out echter uit 2 draaihekkens waar je door heen moest waarachter een arme dreumes stond die 1 voor 1 al die tickets moest scannen.

 
Schiftingsvraag
Tot overmaat van ramp kregen de meeste mensen, die de kapitale fout hadden gemaakt hun tickets te vroeg op te roepen, de melding “session timed out” waarna ze niet opnieuw konden inloggen omdat het 4G – geen 5G natuurlijk, die straling is slecht voor u – netwerk gesatureerd was. Bovendien moest je om terug in te loggen ook nog de uitslag van België – Estland voorspellen en een schiftingsvraag invullen op de app. Zelf had ik, de performantie van de Belgische dienstverleners indachtig, gelukkig mijn tickets gefotografeerd – hetgeen ook niet altijd lukt want soms kunnen de lezers enkel pdf.documenten lezen – en konden we 3 minuten voor de aftrap plaats nemen, net zoals mijn maat, voor een andere reden (de metro in panne). Ik bedacht dat het contrast tussen applicatie – draaihekken symbool stond voor het gevecht tussen Peter Bossaert en de Bond.

Japans schimmenspel

Eens gezeten was het eerste wat ik merkte iets wat me ook altijd opvalt bij Roland Garros, met name dat wij Belgen, met onze mattentaartkop en laag chassis, ondanks massale migratie en de daaruit volgende gemengde koppels wellicht nooit zullen figureren op de Facebook-lijstjes van de “world’s 50 most attractive nations”. Wat het voetbal betreft, kan ik redelijk kort zijn. Ik zat “achter de goal”, wat in het Boudewijnstadion en haar atletiekpiste zo een 40 meter ver betekent en redelijk laag. Het heen en weer bewegen van mannetjes in rood en wit zonder dat ik goed kon uitmaken of de bal ontzet dan wel gezet werd, deed me denken aan 'Wajang', het Javaans schimmenspel met poppen. Onder de rust vond dan een eerste viering plaats van Eden Hazard waarbij zijn grootste exploten te zien waren op het “grote scherm”. Alleen dat het “grote scherm” in ons nationaal stadion ongeveer zo groot is als uw 85-inch thuis en zeker kleiner dan wat een zichzelf respecterend sportcafé hanteert. Maar met een verrekijker geëquipeerd met een goeie Zeiss-lens moet dat zeker te zien zijn geweest.

Geen WC-papier
Na dit visueel feest kwam Eden Hazard zelf voorbijreden, gezeten in een cabriolet van de sponsor waarvan ik me inbeeld dat Frou Frou, de Pekinees van zijn eega, er normalerwijs mee naar het hondenkapsalon wordt gevoerd. Enfin, na nog wat heen en weer gespring van Javaanse trekpoppen was ook de tweede helft voorbij en besloot ik de tweede viering van Eden Hazard aan ons voorbij te laten gaan, net zoals Eden het voetbal zelf in zijn tijd bij Real Madrid. Ik hoopte namelijk “en stoemelings“ als één van de eersten Parking C uit te rijden. Dus wij richting onze wagen na vastgesteld te hebben dat geen enkele van de veel te weinig chemische wc’s die de RBFA voorzien had wc-papier ter beschikking had zodat er voor de meisjes, volgens de RBFA toch de niet voldoende aangeboorde doelgroep, er niets anders op zat dan de pipi op te houden tot thuis.

Meer dan 6 uur onderweg 

En tot thuis bleek wat langer te duren dan ingecalculeerd. Ik wil niet weten welk genie een parking met 9.000 plaatsen met 1 uitgang gebouwd heeft. Of om welke onnozele reden – een buurtcomité, gemeente-of gewestgrenzen, een fout van de aannemer die ondertussen failliet is gegaan enz. – er geen andere uitgang voorzien werd. Wat ik wel degelijk nog weet is dat ik anderhalf uur op die parking heb gestaan met 4 kinderen in de auto zonder dat ik een millimeter vooruitgang heb gemaakt. Eindresultaat is dat ik om 2u ’s nachts thuis gekomen ben. Na om 18 u vertrokken te zijn… 8 uur later. Meer dan 6 uur onderweg voor een rit van 2 x 61 km die normaal 2 x 53’ in beslag zou nemen. Voor een match van 90 minuten.

Dat ik wel gehad heb met de “Wojal Belgium Foetbal Azosiation” kan u zich wel voorstellen. Maar vanmorgen dacht ik er ook over na na hoe wij zover gekomen zijn, van de niet-rijdende treinen over de stilgevallen metro’s en de vetuste stadions naar de niet-bestaande toiletten en de single-exit parkings? Hoe komt het dat wij niks meer klaar kunnen maken? Hoe komt het dat we een rijk westers geïndustrialiseerd land zijn met een infrastructuur en een niveau van dienstverlening dat meer dat van een ontwikkelingsland benadert? En hoe komt het dat niemand daar tegen in opstand komt? Het antwoord is vreselijk: we zijn het gewoon. We trekken de schouders op en zuchten; “ach ja, dat is België hé”, het land wiens meest recentste uitvinding is dat je met 6 mensen maar 4 gerechten op restaurant mag bestellen. Maar voor hoe lang nog?

Is het ooit anders geweest? Jazeker. Voorheen kon een kolonie in bedwang gehouden worden. Nu inmiddels is ons land zelf voor de helft gekoloniseerd wat ook nog eens bekostigd word door de gekoloniseerden.