Op Kot # 359 - Mea Magda Culpa

Het was vroeg nacht en dag tegelijkertijd, het einde van de winter, de nakende start van de lente. De obligate ranzigheden, feiten in de rand van, globaal geprojecteerd in aanloop naar één jaar pandemie.

Maggy De Block pleit zichzelf  in dubbel en dik voluit vooruit vandaag via de 50 jarige Knack in de 20 jarige De Zondag vrij van alle schuld. Mea Culpa is nooit aan de wereldorde bij zowel politiek als mensheid en media algemeen. Iedereen op aarde vanhetzelfde bedje ziek. Het tering naar de nering-verhaal van je eigen kantjes aflopen, navelstreng staren, ... is met stip de grote winnaar in de teneur van één jaar pandemie. Net zoals in War of The Worlds van Orson Wells is het een onzichtbaar virus dat duidelijkheid verschaft. Een inzicht dat nederigheid verplicht of verrechtvaardigt.

Hemeltergend blijft telkens weer wanneer men een maatregel in een wet giet andere politici 'hun' vooral ander gedacht zonodig moeten prostitueren. Neem nu Jan Jambon, Vlaams minister-president, de vermeende leugenaar van weleer, orakelt dat de avondklok een ernstige inbreuk is op de vrijheid en geeft zijn gal-bal door aan de federale regering. En zo heeft elke van de vele regeringen in België wel een uitleg of voorstel. Opvallend daarin zijn de liberalen die al eeuwen 'best of both worlds' kiezen en best tevreden zijn met hun (bestuurs)plek midden in het bed. De blauwe zakkenvullers favoriseren zondermeer het kapitaal van de economie.  Verdeeldheid vanwege verwarrend beleidssctructuur, ieder bekt voor eigen netwerk.

Maar van zijn vrijheid beroofde burger weet ook van wanten: begin mei zou -indien-als-dan-wanneer-zus-en-zo- in die mate evolueert dat de horeca teug open mag. De woorden waren nog niet in de wind of tablebooker werd gekaapt door duizenden tafelreservaties ... 

Ongenoegen overal? De uitvaartsector is niet tevreden met de versoepeling die het Overlegcomité vrijdag voorstelde. Vanaf morgen mogen 50 mensen aanwezig zijn bij een uitvaart, maar er mag maximaal één persoon per tien vierkante meter staan.

Meisjes van plezier betogen vandaag in Brussel: ze eisen perspectief. Ze mogen niet werken, en ze weten niet wanneer die wél weer mag. Clandestien ontvangen ze in deze coronatijden toch klanten om te overleven. Waaronder: politici… 

Loontje om zijn boontje? Elke sector doet een gooi en uit ongenoegen, hypoticeert volgend overleg van alle regeringen en hun versnipperd tegendraads beleid. Reizen moet kunnen want zo oppert men ... omdat het elders ook al kan. Waarom altijd en overal je gelijk proberen te halen met vergelijken? 

Wel rauwe realiteit ondertussen - avondklok of niet: Als ik 's avonds op straat wandel met de honden zie ik geen blank gezicht meer ... zonder honden zou je al niet meer durven. Immers in het donker zijn alle katten zwart. Nog meer verzuurde verhalen van klagen, zagen en jagen ... Dit weekend was dit één lichtpunt in de eindeloze tunnel van tinten corona.