Op Kot # 247 - Rouwen staat vrij

Van de ene dag na de andere, van de ene provincie naar de andere, twee creatieve mensen, elk sterk in hun werk zijn overleden. Bob Van Staeyen, Antwerpse Stranger en Lutgart Simoens, de engel van (West) Vlaanderen. Zij die onlangs zei 'Oud worden, niet doen' zei ze onlangs met volgend pleidooi voor een waardig einde. 

Dit is mijn WILSBESCHIKKING. 

Ik ben Lutgart Simoens, geboren op 25 mei 1928. Ik spreek uit eigen naam, maar ik vertegenwoordig de 80-plussers die mijn mening delen. Moeten wij als oude mensen ons nog zorgen gaan maken over “hoe het einde zal zijn”? Niemand heeft zich daarmee te bemoeien, tenzij de patiënt:ik bedoel, een mens, niet ziek noch geestelijk ontoereikend of afhankelijk, dus een volwaardig mens van hoge leeftijd die goed beseft dat de toekomst alleen maar uit aftakeling zal bestaan, uit achteruit gaan en inleveren,en dat als een zwart en onheilspellend vooruitzicht beschouwt. 

Dat wil ik niet. Ik wil zelf kunnen beslissen wanneer mijn leven niet meer kwaliteitsvol genoeg is om de aftakeling verder te ondergaan. De voorwaarde tot euthanasie “…uitzichtloos en ondraaglijk lijden” is er te veel aan. 

Ik alléén kan voelen waar ik aan toe ben. Niemand kan in mijn plaats daarover oordelen en beslissen. Ik heb een zeer boeiend en gelukkig leven gehad. Ik heb altijd de belangrijke beslissingen van mijn leven zélf genomen. Ik heb mij ook nooit laten betuttelen of manipuleren. Zo heb ik een zelfstandig karakter gevormd in de loop van al die jaren, en ik wens dat dit verder gerespecteerd wordt. 

Ik heb vijf goede, toegewijde kinderen die op de hoogte zijn van mijn wensen en deze ook zullen respecteren. 

De dag dat ik niet meer in mijn huis kan wonen(waar ik rustig hoop te sterven), hoeft een verder leven niet meer. 

Bij ernstige breuken of het plotse uitvallen van levensfuncties wil ik niet aan allerlei apparaten in leven worden gehouden. 

Ik zal wel aangeven wanneer ik met de hulp van mijn huisarts rustig wil inslapen, omringd door mijn kinderen. 

Ik wil dus niet eerst “door ondraaglijk en onomkeerbaar lijden” gaan, want dat vind ik ontluisterend en mensonterend. 

Bij volle verstand en geheel uit vrije wil geschreven door Lutgart Simoens op 11 januari 2016. 

In haar schaduw liep Lieve haar zus, ook op VRT maar dan weggemoffeld als producer van de erediensten in het kleinste 7 L kantoortje van de Reyerslaan. Frappant is dat wijlen 91 jarige Tante Lieve (21.03.2018) in 1989 de openbare omroep verliet en als gepensioneerde een uitgebreide CV kon voorleggen.

In 1948, was ze met haar man naar Leopoldstad in Belgisch Congo vertrokken om er voor de toenmalige Wereldomroep en voor Radio Belgisch Congo te presenteren. Van 1956 tot 1961 zag je haar in het allereerste kleuterprogramma op de drie jaar eerder gestarte NIR. Ze noemde zichzelf Tante Lieve in het door haar bedachte en geregisseerde ’Klein Klein Kleutertje’. Waarna Lieve verhuisde naar de wetenschappelijke uitzendingen en de schoolradio en -televisie. Anderijds bracht ze eind jaren 50, begin jaren 60, ook enkele kinderboeken uit, zogenaamde ‘voorleesboeken’, voor kinderen vanaf zes jaar. 

Het zat in de familie deze staat van media-dienst.