Het recht op vergankelijkheid

Voor de rest is alles eindig: een facebookpagina, uw en mijn bestaan, die van de aarde, het zonnestelsel, het heelal.
Waarom ontzeggen wij dan aan bepaalde objecten het recht om te vergaan? Vurig vastklampen aan ingebeelde reservatieve behoudsgezindheid is op termijn zelfs ongezond. Cold turkey.
De wegwerpmaatschappij en de obsessie voor onvergankelijkheid houden elkaar in evenwicht. We kunnen niet leven, en daarom ook niet sterven. Het ene sluit het andere uit en niet andersom.
Op de maatschapij steunt heel onze mens-erger-je-niet-economie, de eeuwigheidsobsessie maakt deel uit van een quasi-uitgebluste cultuur zonder vitaliteit. Dwangneurose voorbij?
Er kunnen maar dingen ontstaan als er ook vergaan.
Traag, gestaag, op het ritme van de natuur. Survival-selfies.
België heeft heden zijn houdbaarheidsdatum bereikt of al overschreden. Het restauratiewerk en de mummificatie zijn nutteloos en zelfs levensbedreigend voor wie na ons komt. Recyclage en metamorfose zijn natuurlijke recepten die ook het menselijk universum kenmerken. De ontmaagde maagd moet niet zo pruilen: laat haar moeder worden van een dochter en dan, discreet, van het toneel verdwijnen. Verjaren een optie today?