In weelde of nood

Vorige vrijdag ontdekte ik tijdens een creatieve flits een prettige inhoudelijke verbloeming of eufemisme van profiterole. En vandaag werd er afsluitend als dessert een nieuwe voordeur officieel voor geopend mee verklaard.
Aan tafel! Zo zonnig zal de zwarte oudere bouvier gedacht hebben op de aanpalende binnenkoer van de vierkantshoeve. Het gereserveerde lunch -en verjaardagsfeestdecor.

Het was haar eerste zonder maar op een (on)bepaalde manier toch wel sterk samen. En met wederom opvallend die wederkerende onvertrouwde vreemde bijsmaak van je-draai-niet-vinden. Iets dat sinds zeven maanden aanvoelt als het-niet-kunnen-plaatsen-van of is het veeleer er-niet-beter-mee-kunnen-omgaan-met? En in weelde of nood sta je niet alleen.
Blijkbaar is er voor de oude wandelmakkers ook geen enkele weg meer terug. Stilzwijgend schoorvoetend met schroom getuigen ze nog altijd onwennig onaanvaardbaarheid. Dé krimpende vergankelijkheid overheerst meer zelfs onherroepelijk bepalend.