In Italië heb je het gezegde 'vedi Napoli e poi muori', of dat je eerst Napels gezien moet hebben voordat je dood gaat. Men bedoelt hier mee dat je wordt overdonderd door de schoonheid en hectiek van de stad. Al wordt er ook gezegd dat Napels zo'n gevaarlijke en chaotische stad is, dat het je dood wordt.
Zou dit ook gelden in Venetië vroeg ik me gisterenavond af toen we na het laatste diner afscheid namen van Pasek Sunatra, onze Indonesische ober van tafel 502 in restaurant L'Oleandro?
Geen middernachtbuffet meer na het koffers pakken, wel een laatste lange nachtwandeling over de verlaten bovendecks.
Mijn nacht is kort en de dag is er vroeg. We wuiven onze stateroom 5014 samen met de Puerto Ricaanse kamerjuf Judith hartelijk uit en ontbijten bij zonsopgang met een ontwakend Venetië als voorbijschuivend decor.
Ter hoogte van Punta Sabbioni komt onze Pilot aan boord, navigeert ons doorheen het St. Nikolo Canal richting het Piazza San Marco en de ingepakte brug der zuchten. Hier ademt geschiedenis, cultuur en kunst tegelijkertijd.
Onze escorte van bijna één uur doorheen het Giudecca Canal eindigt waar we vorige week begonnen waren in de Venezia Terminal Passeggeri waar we onze bagage in bewaring geven.
Elk einde is steeds een nieuw begin en een vaporetto of waterbus dropt ons downtown af in voor een tweede snelle meet & greet.
Als je niet van drukte houdt moet je dus zeker niet naar Venetë want de stad is echt druk en levendig op zomerse zondagen. Zeker als de vuilnismannen die dag van dienst zijn als extra couleure locale.
Deze sprookjesstad op palen is gegrondvest op zo'n 100-tal eilandjes in een laguna. De voormalige dogenstad en zeegrootmacht valt daarom geregeld ten prooi aan overstromingen en het is een constante bron van zorg om de verzakking van de stad te voorkomen. Niettemin lijkt ze onverwoestbaar charmant.
Tot de 18e eeuw was Venetië een internationale handelsgrootmacht en het middelpunt van de wereld. De combinatie van macht en geld heeft zijn weerslag gehad op de kunst en cultuur die rijkelijk aanwezig zijn. Tussen de 700 paleizen, 150 kerken, kloosters en diverse musea ontdekten we een Vlaamse bekende kunstguru: Koen Vanmechelen boert goed met zijn Cosmopolitan Project.
Een stadsbeeld beheerst door zowel gotiek, renaissance als barok neemt je gevangen: marmeren gevels, schitterende palazzi, pittoreske doorkijkjes, afbladderende muren, galante gondels, de geur van troebel water en rottend pleisterwerk ... in contrast met dure merkwinkels of dito (4.50 €) koffie.
Na dit vrij dure bakje troost aan de Ponte De Rialto keren we via het Centro Storico per watertaxi terug naar de Bacino Stazione Marittime. Ondertussen zag ik vanuit m'n vliegtuigraampke dat (onze) Musica gezelschap gekregen had van zowel Serena, de Oosterdan als van de Ocean Village Two en kon het klaverjassen op zeemijlen beginnen.
Wij hadden toen o.l.v. captain Raffaelle Pontecorvo reeds 1949 nautical miles (3610 km) in de zeebenen gecruised. Tijd om naar huis te vliegen, om memories te conditioneren, om weg te dromen van een volgend avontuur, ...
... te land, ter zee of in de lucht?
Reacties
Een reactie posten