On-Verzilverde bruiloft

Hadden we dit vandaag een kwarteeuw verder verwacht, durven hopen, levend en wel mogen beleven? Neen, tijdens de eerste drie jaar van onze relatie moest de vrouwelijke zijde nog 'scheiden-in-drie-stappen' van haar eerste en meteen mislukte huwelijk. Ikzelf had nog een diploma te halen en legerdienst was nog steeds niet afgeschaft...
Iedereen van de familie hoopte heimelijk op een breuk tussen ons. Want voor het oog van de mensen kon deze relatie niet. Men bestempelde ze als verkeerd wegens leeftijdsverschil, de maatschappelijke status van een scheidende vrouw, een student zonder diploma, zonder werk en inkomen en bovendien nog steeds geen man geworden vanwege een nog te vervullen (leger)burgerplicht, ....
Kortweg , alle troeven waren aanwezig om te volharden volgens de niet-standaard-regels-des-levens: ongehuwd samenwonen zonder kinderen. Vandaag om 17:15 uur 25 jaar!
En zie, iedereen die toen ons scheef bekeek, schande sprak is zelf ondertussen in de voorspelbare val van deze maatschappij getrapt: van huisje-tuintje-kinderen, naar de carrièrecultus met burn-outs, over de midlife crisis met (v)echtscheidingen. Iedereen die toen het hardst schreeuwde op de barricade van de kerktoren mentaliteit beloonde zichzelf met een koekje van eigen deeg.
Koppigheid siert dachten we: dus vandaag geen zilveren feest met veel blabla of blingbling; gewoon gewoon of anders gezegd: Life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.

Hadden we geopteerd voor een feestje met toeters en bellen, dan kon je alvast volgende originele openingsdans van ons verwachten!  Kwestie van ... neem jezelf niet te serieus, anderen doen/deden dat ook niet ...