Tot in de kist

En daar is ie dan, veel te laat, de herfst. Maar net op tijd om de mistroostige sfeer van deze gevreesde feestdagen te kleuren. Toasten en troosten bij de dierbaren: vergane R&Rll-gloriën of zoek je nog een begraafplaats om je laatste pot chrysanten te dumpen uit sympathie?

Gisteren bekroop me voor het eerst een bevreemdend maar niet beklemmend gevoel van bewustwording. Met de wetenschap dat er na ons niemand meer zal zijn om ons te kisten blijkt vergangelijkheid relatief en overroepen door sentiment.


Gedeelde pijn, gedeelde smart, gemeend spontaan of al dan niet fake maar opgekropt. De klok tikt steeds sneller voor iedereen. M'n noodzakelijke voorgangers, zij die er nog meer dan een poos willen maar niet kunnen zijn, schouder aan schouder verantwoordelijk dat besef indachtig back to my roots. Hoe zou het volgend jaar zijn rond deze tijd?

Want elk jaar gaan in België een paar tienduizend mensen het hoekje om: zo?n veertig procent van hen wordt gecremeerd en de rest begraven, maar in beide gevallen is de doodskist een onmisbaar attribuut. Het zou zonde zijn mocht je ? die bij leven verwoed gesorteerd en gerecycleerd hebt ? mee verantwoordelijk zijn voor de grond- en watervervuiling die een biologisch slecht afbreekbare kist met zich brengt. Nee, dan de dooskist: volledig gemaakt uit gerecycleerd, met zuurstof gebleekt papier en natuurlijke lijmsoorten. Kwestie van het leven na uw dood niet uit het oog te verliezen.