Vrijdag: vis of vlees?
Zoek vandaag met en naar mensen die je kan vertrouwen. Bijvoorbeeld mensen die hetzelfde beroep uitoefenen als jij. Het is gratis en er zijn al 3,6 miljoen deelnemers, die niet-stakers verzamelen sociaal solidair hier aan dit piket... en in de media is vrij-, een vis- noch vleesdag!
In de tijd van onze ouders of grootouders gingen mensen met pensioen op hun 65ste en leefden ze gemiddeld tot hun 73ste. Voor iedere gepensioneerde waren er toen bovendien vier actieven die bijdragen storten. Omgerekend werd van iedere actieve dus de solidariteit verwacht om twee pensioenjaren te financieren.Vandaag wil men blijven uittreden op 57 en leeft men gemiddeld tot zijn 81ste. En dat in een samenleving waar voor iedere gepensioneerde nog maar twee actieven bezig zullen zijn. Van iedere actieve wordt dus binnen enkele jaren ver wacht dat hij liefst 12 pensioenjaren van een gepensioneerde zal moeten financieren. Een verzesvoudiging van de solidariteit die van jonge actieven wordt gevraagd voor de ouderen. Een oudere generatie die, weze het lang niet rechtvaardig onderling verdeeld, vandaag al 60 procent van het Belgische vermogen in handen heeft.[?] kan men de kinderen van vandaag echt vragen om tijdens hun carrière het zesvoudige bij te dragen voor de pensioenen van de mensen die in hun eigen carrière maar een zesde daarvan hebben bijgedragen? Hoe vind je een compromis tussen de uitputting van leeggeknepen mensen in sommige sectoren (want ook niet iedere oudere werknemer zit in een zwaar beroep) en het recht van volgende generaties om niet alleen voor die ouderen, maar ook een beetje voor zichzelf te mogen werken? Net zoals die ouderen als actieven dat trouwens zelf hebben gedaan? Dat is de basisvraag waarop de vakbonden tot hiertoe nog geen antwoord, laat staan een alternatief hebben geformuleerd.
(Yves Desmet, De Morgen, 25 oktober 2005, pagina 2.)
In de tijd van onze ouders of grootouders gingen mensen met pensioen op hun 65ste en leefden ze gemiddeld tot hun 73ste. Voor iedere gepensioneerde waren er toen bovendien vier actieven die bijdragen storten. Omgerekend werd van iedere actieve dus de solidariteit verwacht om twee pensioenjaren te financieren.Vandaag wil men blijven uittreden op 57 en leeft men gemiddeld tot zijn 81ste. En dat in een samenleving waar voor iedere gepensioneerde nog maar twee actieven bezig zullen zijn. Van iedere actieve wordt dus binnen enkele jaren ver wacht dat hij liefst 12 pensioenjaren van een gepensioneerde zal moeten financieren. Een verzesvoudiging van de solidariteit die van jonge actieven wordt gevraagd voor de ouderen. Een oudere generatie die, weze het lang niet rechtvaardig onderling verdeeld, vandaag al 60 procent van het Belgische vermogen in handen heeft.[?] kan men de kinderen van vandaag echt vragen om tijdens hun carrière het zesvoudige bij te dragen voor de pensioenen van de mensen die in hun eigen carrière maar een zesde daarvan hebben bijgedragen? Hoe vind je een compromis tussen de uitputting van leeggeknepen mensen in sommige sectoren (want ook niet iedere oudere werknemer zit in een zwaar beroep) en het recht van volgende generaties om niet alleen voor die ouderen, maar ook een beetje voor zichzelf te mogen werken? Net zoals die ouderen als actieven dat trouwens zelf hebben gedaan? Dat is de basisvraag waarop de vakbonden tot hiertoe nog geen antwoord, laat staan een alternatief hebben geformuleerd.
(Yves Desmet, De Morgen, 25 oktober 2005, pagina 2.)
Reacties
Een reactie posten