De Ballen
Toen ik onlangs het lijstje van ‘to do’ - kortweg van af te werken kerst-en nieuwjaarsfeestjes hardop voorlas, leek het even alsof ik er een tweede fulltime job bij kreeg. En dat terwijl ik nu net probeer te genieten van enkele rustige vakantiedagen. Daarom heb ik unaniem besloten om dit donkere jaar de feestlijst drastisch in te korten. Weliswaar in overleg met Arend, m’n redactiekanarie en m’n overjaarse oerlelijke telefoniste.
In deze laatste feestelijke uitgave van 2003 proberen we je allezins duidelijk te maken wie recht heeft op een eindejaarspremie of een dertiende maand en op welke basis ?
Glans en glitter blinken alom dezer dagen. Er wordt ons zoveel aangeprezen om van de kerstsfeer te genieten. Geluk en overvloed stromen ons aanlokkelijk toe via de vele reclametechnieken : flitsende boodschappen op radio en TV, kleurrijke folders in onze brievenbussen, …
Maar ergens tussendoor las ik : ‘De Vlaming heeft last van veel stress in deze kerstperiode. Men moet gemiddeld 151 cadeautjes kopen en stelt deze klote-klus zo lang mogelijk uit’. Deze laatste shopday was het aanschuiven om te betalen, geen lol dus.
Ik merkte dit ook op deze redactie al houden we het veel bescheidener. We hebben maar voor één pakje moeten zorgen. Het is moeilijk om voor anderen iets geschikt te vinden, het vraagt veel denkwerk en nog meer fantasie. Je hoopt dat de andere er happy mee zal zijn. En als de klus geklaard is, vindt iedereen het dolfijn. No changes please want we hebben allemaal iets van het kind in ons.
Zie ons hier oeverloos staren naar die kerstboom en stal ten huize van m’n oerlelijke overjaarse telefoniste. Samen met m’n Kempisch neefje El Fillipo, Arend de redactiekanarie en Rob. Je weet wel m’n verre Ollandse oom die het ontzettend leuk vond om per chopper Amsterdam te ruilen voor de oerdegelijke, ongenevenaarde ‘Bronsgroeneikenhout’-ambiance.
Iedereen heeft een deel van het eten klaar – welisaar ‘gemicrowaved’. Om het dan wat gemakkelijker te maken. ‘We voelen ons hierdoor meer betrokken en closer’ heet het dan.’ Het speedy-spitsvondig idee kwam van kanarie Arend, altijd snel en het overzicht behoudend op de media-bal.
Daar zeg je me wat : een bal populaire, een T.D., een feest met een trendy tombola in een parochiezaal naast ONZE kerktoren. Waar is de tijd dat onze overleden voorzitter Ugo tijdens een cafetaria-raad van beheer deze sponsordeal met de pastoor regelneefde … Of toen Lukske -van God losgelaten misdienaar- een live webstream kwam opbiechten. ‘Yes, we’ve got it’ klonk het unaniem in de studio van ‘Radio De Gebeten Hond’
We zongen het samen in één couplet, één refrein, één brug, één kop en één staart.
‘Wie schrijft ONS masterplan ?’ was de volgende vraag en daad. Rumoer genoeg, maar dat gaf niet, het houdt ons immers jong en vitaal. Er zal immers ruimschoots plaats zijn voor jong en vooral oud, voor een lach en een traan, tja – het is Kerstmis voor iedereen, laat maar komen de kers op de taart. En die kwam er niet ….
Vorige vrijdag pakte een Limburgs lavenderblue lotgenot beperkt uit met vergunningen, licenties. Alvast werd er hoegenaamd niets aan het toeval gelaten.
Wij van Radio De Gebeten Hond’ zijn onze licentie kwijt. Is er nog een God dezer donkere dagen ? Of is het meer van ‘Keep your feet on the ground and reach out for the stars’ dacht hele team van het RadioHuis … Business, as usual. No Dalet - enkel vinyl, reel-to-reel tapes vanuit de keuken – timeless kantoor voor luister-lidkaarten. En die hebben we volgens de CIM-nummerkes …
Have a big one this year !
Toen ik onlangs het lijstje van ‘to do’ - kortweg van af te werken kerst-en nieuwjaarsfeestjes hardop voorlas, leek het even alsof ik er een tweede fulltime job bij kreeg. En dat terwijl ik nu net probeer te genieten van enkele rustige vakantiedagen. Daarom heb ik unaniem besloten om dit donkere jaar de feestlijst drastisch in te korten. Weliswaar in overleg met Arend, m’n redactiekanarie en m’n overjaarse oerlelijke telefoniste.
In deze laatste feestelijke uitgave van 2003 proberen we je allezins duidelijk te maken wie recht heeft op een eindejaarspremie of een dertiende maand en op welke basis ?
Glans en glitter blinken alom dezer dagen. Er wordt ons zoveel aangeprezen om van de kerstsfeer te genieten. Geluk en overvloed stromen ons aanlokkelijk toe via de vele reclametechnieken : flitsende boodschappen op radio en TV, kleurrijke folders in onze brievenbussen, …
Maar ergens tussendoor las ik : ‘De Vlaming heeft last van veel stress in deze kerstperiode. Men moet gemiddeld 151 cadeautjes kopen en stelt deze klote-klus zo lang mogelijk uit’. Deze laatste shopday was het aanschuiven om te betalen, geen lol dus.
Ik merkte dit ook op deze redactie al houden we het veel bescheidener. We hebben maar voor één pakje moeten zorgen. Het is moeilijk om voor anderen iets geschikt te vinden, het vraagt veel denkwerk en nog meer fantasie. Je hoopt dat de andere er happy mee zal zijn. En als de klus geklaard is, vindt iedereen het dolfijn. No changes please want we hebben allemaal iets van het kind in ons.
Zie ons hier oeverloos staren naar die kerstboom en stal ten huize van m’n oerlelijke overjaarse telefoniste. Samen met m’n Kempisch neefje El Fillipo, Arend de redactiekanarie en Rob. Je weet wel m’n verre Ollandse oom die het ontzettend leuk vond om per chopper Amsterdam te ruilen voor de oerdegelijke, ongenevenaarde ‘Bronsgroeneikenhout’-ambiance.
Iedereen heeft een deel van het eten klaar – welisaar ‘gemicrowaved’. Om het dan wat gemakkelijker te maken. ‘We voelen ons hierdoor meer betrokken en closer’ heet het dan.’ Het speedy-spitsvondig idee kwam van kanarie Arend, altijd snel en het overzicht behoudend op de media-bal.
Daar zeg je me wat : een bal populaire, een T.D., een feest met een trendy tombola in een parochiezaal naast ONZE kerktoren. Waar is de tijd dat onze overleden voorzitter Ugo tijdens een cafetaria-raad van beheer deze sponsordeal met de pastoor regelneefde … Of toen Lukske -van God losgelaten misdienaar- een live webstream kwam opbiechten. ‘Yes, we’ve got it’ klonk het unaniem in de studio van ‘Radio De Gebeten Hond’
We zongen het samen in één couplet, één refrein, één brug, één kop en één staart.
‘Wie schrijft ONS masterplan ?’ was de volgende vraag en daad. Rumoer genoeg, maar dat gaf niet, het houdt ons immers jong en vitaal. Er zal immers ruimschoots plaats zijn voor jong en vooral oud, voor een lach en een traan, tja – het is Kerstmis voor iedereen, laat maar komen de kers op de taart. En die kwam er niet ….
Vorige vrijdag pakte een Limburgs lavenderblue lotgenot beperkt uit met vergunningen, licenties. Alvast werd er hoegenaamd niets aan het toeval gelaten.
Wij van Radio De Gebeten Hond’ zijn onze licentie kwijt. Is er nog een God dezer donkere dagen ? Of is het meer van ‘Keep your feet on the ground and reach out for the stars’ dacht hele team van het RadioHuis … Business, as usual. No Dalet - enkel vinyl, reel-to-reel tapes vanuit de keuken – timeless kantoor voor luister-lidkaarten. En die hebben we volgens de CIM-nummerkes …
Have a big one this year !
Reacties
Een reactie posten